Ήταν 17 Σεπτεμβρίου 2013 αργά το βράδυ όταν μια παρέα, μικτή ως προς την επαγγελματική ιδιότητα, συζητούσαμε με αφορμή μια κοινωνική εκδήλωση, την παρουσία της Χρυσής Αυγής στην κοινωνία και την πολιτική κατάσταση. Ήταν ώρες πριν την τραγική δολοφονία του Παύλου Φύσσα όταν αυθόρμητα και προφανώς αφελώς ρωτούσα ποιοί είναι τέλος πάντων αυτοί οι ενταγμένοι/στρατευμένοι τύποι που δηλώνουν υποστήριξη, έως και εκλογική, στο φασιστικό μόρφωμα. Από τις πιθανολογούμενες απαντήσεις των συνδαιτυμόνων μου προέκυπτε πως οι υποστηρικτές των ταγμάτων ήταν συχνά καθημερινοί άνθρωποι της διπλανής πόρτας, δίχως πάντα ιδιαίτερα αντικοινωνικά ή αντιδημοκρατικά χαρακτηριστικά. Δυσκολευόμουν να δεχθώ την αγανάκτηση για την κυβερνητική πολιτική της τελευταίας 4ετίας ως καθοριστικό παράγοντα ένταξης ή υποστήριξης ενός φυσιολογικού ανθρώπου στο μόρφωμα. Υπάρχουν πολλές διαφορετικές επιλογές από το να υποστηρίξει κάποιος μια ομάδα χουλιγκάνων με πολιτικά ψευδοεπιχειρήματα αντέτεινα. Ακόμα και σήμερα το ίδιο πιστεύω. Ακόμα και σήμερα πιστεύω ακράδαντα πως υπήρχε ένα ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας, το οποίο εκπροσωπήθηκε και αποτυπώθηκε επίσημα κατά την περίοδο 1974-1981 σε συγκεκριμένο πολιτικό ''φορέα'' υποστήριξης της χούντας. Η εξαφάνισή του πολιτικού αυτού ''φορέα'' τα επόμενα χρόνια δεν σήμαινε απαραίτητα και την εξαφάνιση των πολιτικά και φοβάμαι ψυχικά ασθενών συμπολιτών μας, αλλά την σιωπηρή ένταξή τους σε κάποιο ''αναγνωρισμένο'' πολιτικό κόμμα που μάλιστα άσκησε και πολιτική διακυβέρνηση. Μην ξεχνάμε, εξάλλου, δημοσκοπήσεις της περιόδου 1985-1996 να παρουσιάζουν εντός του ''κυβερνητικού'' αυτού κόμματος μερίδα νοσταλγών της δικτατορίας και των χουντικών. Αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση θα πει κάποιος. Εγώ θα αντιπρότεινα πως πρόκειται απλά για την αναζήτηση της αρχής του κακού και της συντήρησής του τόσες δεκαετίες μετά. Εξάλλου η ίδια αυτή παράταξη που τόσα πρόθυμα τους θώπευε πολιτικά για δεκαετίες επέτρεψε να εκφραστεί το φασιστικό μόρφωμα σε πλήρη μορφή, έως ότου τους ξέφυγε από τον έλεγχο.
Εκείνο το βράδυ, είχε προηγηθεί η δολοφονική επίθεση σε μέλη του ΚΚΕ στην Δραπετσώνα αν θυμάμαι καλά, εξέφρασα το φόβο πως η ανοχή της κυβέρνησης απέναντι στην ανάπτυξη του μορφώματος επιτρέπει πλέον στον παράγοντα τύχη τη διάπραξη τελικά μιας δολοφονίας. Ώρες μετά, ο άτυχος ΠΑΥΛΟΣ ΦΥΣΣΑΣ ήταν ο άνθρωπος που έμελλε να αποτελέσει την αφορμή για την κυβέρνηση να ελέγξει τους δολοφόνους. Σαν να ήθελε ή να προσδοκούσε η κυβέρνηση ένα νεκρό για να επέμβει έπρεπε να λογοδοτεί για την εμφάνιση και άνοδο της Χρυσής Αυγής, έπρεπε να επικρίνεται για το θάνατο του Παύλου Φύσσα. Καθένας μας ας αναλογιστεί, ως ελάχιστο φόρο τιμής στο νεκρό, τις ευθύνες, τις συνθήκες, την ιστορία των ''αποκαλύψεων'' για το πραγματικό ρόλο της Χ.Α. όπως προέκυψαν μετέπειτα, τους κυβερνητικούς συνομιλητές του μορφώματος της Χ.Α. και ας επανατοποθετήσει τη σκέψη του συνάγοντας συμπεράσματα.
Ουδατζής Νίκος
ΠΕ60 Νηπιαγωγός
2ο Ολοήμερο Νηπιαγωγείο Ν.Μαρμαρά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου