Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου 2013

ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΣΥΝΘΗΜΑ

''...και πως να σου πω τα νέα σε λίγες αράδες; Χωράει ένας χρόνος σε λίγες γραμμές; Και ποιά να σου πω; Τα ευχάριστα ή τα δυσάρεστα από όσα συνέβησαν; Τα πρώτα είναι λίγα, για την ακρίβεια δεν υπάρχουν. Οπότε το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σου πω τα δυσάρεστα όσο πιο όμορφα μπορώ, όσο πιο ανώδυνα. Αλλά εσύ δεν έφυγες ανώδυνα. Όχι, τουλάχιστον, για τους δικούς σου. Ούτε, για τα πραγματικά παιδιά σου, ούτε και για τα ''παιδιά'' σου. Τί το ήθελες γαμώτο εκείνη την ημέρα να ανέβεις εκεί πάνω!
 
Περίμενα καιρό τώρα να μιλήσω δημόσια, με αφορμή εσένα. Βλέπεις κάθε επέτειος γεγονότων δημιουργεί το άλλοθι για να εξιλεωθούμε όσοι αισθανόμαστε ενοχές αλλά και για να ξαναδούμε πιο ώριμα και σκεπτόμενα ορισμένα θέματα. Έτσι γίνεται, όσο κυνικό και αν ακούγεται. Αυτό που μου τρελαίνει, όμως, είναι που δεν θα γίνει το όνομά σου σύνθημα.

Μας τάραξε το ταξίδι σου. Πρόσκαιρα, μιας και η ζωή...δυστυχώς..πάντα συνεχίζεται, αλλά μας τάραξε. Έγινες και είδηση...πόσο τραγικό ε; Θα μπορούσες να έχεις γίνει είδηση για όσα προσέφερες, εσύ και χιλιάδες άλλοι, αλλά έτσι είναι. Έγιναν και ''ένορκες διοικητικές εξετάσεις'', για να αποδοθούν ευθύνες...Μάλλον θα γέλαγες αν το διάβαζες, ούτως ή άλλως γι' αυτό το γράφω. ΌΜΩΣ, και πρέπει να το ξέρεις, υπήρξαν και άνθρωποι που δεν το άντεξαν. Ανέλαβαν μια ευθύνη που δεν την είχαν. Αρρώστησαν, αλήθεια στο λέω. Το δικό σου ''ταξίδι'' έγινε μια ασήκωτη άγκυρα για αυτούς. Λύγισαν. Είναι αυτοί που αύριο θα ξαναφέρουν το όνομά σου στα χείλη τους κοιτώντας ψηλά...

Έγινες και επιχείρημα για το ότι δουλεύουμε! Ναι, σε αναφέρουν για να καταδείξουν πως κινδυνεύουμε, πως θυσιαζόμαστε, πως ματώνουμε...Μόνο που εσύ το έκανες στην κυριολεξία. Αλλά και πάλι δεν σε έκαναν σύνθημα. Αν σε είχε χτυπήσει το χέρι ενός τραμπούκου με ''πολιτική'' ή ''ιδεολογική'' ταυτότητα θα πέρναγες στο πάνθεον των ονομάτων που καπηλεύτηκαν τόσα χρόνια ΟΛΟΙ. Αλλά υπάρχουν και συνάδελφοι, αυτοί που μάλλον θα ήθελες και εσύ, που σε θυμούνται, που δεν ξεχνούν, έστω και επετειακά....

Έκανες αυτό που κάνουν εκατοντάδες συνάδελφοι καθημερινά στον τόπο εργασίας τους, στα σχολεία τους. Άλλοτε τον αναρριχητή, άλλοτε τον υδραυλικό, άλλοτε τον ηλεκτρολόγο, τον πολυμήχανο Οδυσσέα, οτιδήποτε για να βοηθηθεί το σχολείο, τα παιδιά, να εκπληρωθεί ο αυτοσεβασμός μας, να ικανοποιηθεί η συνείδησή μας, το χρέος που αισθανόμαστε. Τρόμαξε η κοινωνία στο άκουσμα του βίαιου ατυχήματός σου. Δεν ξέρω όμως με ασφάλεια να σου πω αν τρόμαξε γιατί είδαν οι μαθητές την πιο σκληρή εικόνα της ζωής τους ή γιατί αισθάνθηκαν ενοχή για όσα σκέφτονταν προηγούμενα για τους εκπαιδευτικούς...καταδικάζοντας συλλήβδην και αδίκως συχνά τους πάντες. 

Εσύ που δεν έγινες σύνθημα, ζεις στη μνήμη μας. Σου ζητώ συγνώμη που δεν κατάφερα να σου πω ευχάριστα νέα, δεν υπάρχουν. Δεν έχω καμία διάθεση από πέρσι να στολίσω το δέντρο στο δικό μου σχολείο, σαν φόρο τιμής, σαν υπενθύμιση στον εαυτό μου πως θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα μας. Για μένα είσαι σύνθημα. Είσαι σύμβολο για την ακρίβεια κι ας μην σε γνώρισα ποτέ.

Ήταν 5 Δεκεμβρίου όταν μια συνάδελφος έχασε τη ζωή της σε σχολείο της Ανατολικής Θεσσαλονίκης στην προσπάθειά της να φθάσει σε ακατάλληλο στατικά χώρο προκειμένου να πάρει το χριστουγεννιάτικο δέντρο του σχολείου. Νίκο σε παρακαλώ να το δημοσιεύσεις στο blog σου χωρίς κανένα σχολιασμό''. 

(Σας το δημοσιεύω όπως το έλαβα σήμερα. Ουδατζής Νίκος) 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου