Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ 19.12.2012

Όπως ήδη γνωρίζετε, η ΑΔΕΔΥ προκήρυξε απεργία στις 19 Δεκεμβρίου 2012. Όπως σε κάθε απεργιακή κινητοποίηση, το Δ.Σ. του Συλλόγου μας ''οργανώνει'' κλιμάκια ενημέρωσης των συναδέλφων με στόχο κυρίως την ενίσχυση της απεργιακής συμμετοχής. Σε αυτό το πλαίσιο συμμετείχα σε δύο κλιμάκια ενημέρωσης, ένα την Παρασκευή 14 και ένα την Τρίτη 17 Δεκεμβρίου. Στο μεν πρώτο, με τον Πρόεδρο του Δ.Σ., επισκεφθήκαμε σχολεία του Δήμου Σιθωνίας και στο δε δεύτερο, με τον Ειδικό Γραμματέα, επισκεφθήκαμε σχολεία του Δήμου Κασσάνδρας. Κατά τη διάρκεια των ενημερωτικών συναντήσεων μας στα σχολεία, είχε ήδη διαφανεί η επικείμενη ΑΠΟΤΥΧΙΑ της απεργιακής κινητοποίησης στον κλάδο μας στο νομό εργασίας μας, καθώς, στην πλειοψηφία τους, οι συνάδελφοι έθεταν σοβαρούς προβληματισμούς. Ο προβληματισμός κυρίως κινούνταν ως προς το χρόνο κήρυξης της απεργίας (έλεγχοι προόδου, πρόβες εορτών και φυσικά εορτές). Αναμφισβήτητα το επιχείρημα δεν στερείται λογικής, αλλά ''όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει''. Έντονες και συχνά αντιφατικές ήταν οι αιτιάσεις απέναντι στην ΑΔΕΔΥ που αποφάσισε κήρυξη απεργίας το δεύτερο δεκαήμερο Δεκέμβρη, κυρίως όταν ο Πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ Κ.Τσικρικάς, είναι δάσκαλος και κατά συνέπεια γνώριζε από πρώτο χέρι το εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Αντιφατικά ήταν αρκετά σχόλια συναδέλφων για την ανάγκη συμμετοχής του κλάδου σε μια απεργία της ΑΔΕΔΥ και όχι σε μια κλαδική. Μα η ΑΔΕΔΥ έχει ως μεγαλύτερο πληθυσμό μελών της τους εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων! Στο ίδιο πνεύμα, όταν η ΔΟΕ ανακοινώνει απεργιακές κινητοποιήσεις, έχουμε ακούσει στα κλιμάκια ενημέρωσης, την ανάγκη υποστήριξης της ενέργειας από την ΑΔΕΔΥ και πάει λέγοντας. 
Ακούσαμε, με έκπληξη είναι αλήθεια, συναδέλφους, ευτυχώς περιορισμένα, να επικαλούνται και να δικαιολογούν τη γενικότερη αδυναμία της εθνικής οικονομίας να προχωρήσει, όχι σε παροχές, αλλά ακόμα και σταματώντας τις ληστρικές επιθέσεις στους μισθούς μας. Είναι ακριβώς το πνεύμα ''πάλι καλά είμαστε εμείς, δεν βλέπετε γύρω σας''. Ναι συνάδελφοι, βλέπουμε! Αλλά προσπαθούμε να δούμε πέρα από το προφανές. Ναι, βλέπουμε τα κλειστά μαγαζιά! Ναι, έχουμε ανέργους στις οικογένειές μας! Ναι, ακούμε για καθυστερήσεις καταβολής μισθών για 4 και 6 μήνες! Αλλά ευτυχώς βλέπουμε και ακούμε και άλλα. Ακούμε τα παιδιά των 20-28 να εκφράζουν απελπισία για το μέλλον τους. Βλέπουμε να αυτοκτονούν συνάνθρωποι από οικονομική απόγνωση. Βλέπουμε συνανθρώπους μας να εκλιπαρούν για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Βλέπουμε συνανθρώπους μας να επισκέπτονται τις λαϊκές αγορές για συλλογή σκουπιδιών. Βλέπουμε τα συσσίτια των αστέγων συνανθρώπων μας. Βλέπουμε το πρωινό των παιδιών μας στο σχολείο και καταλαβαίνουμε το πρόβλημα. Ακούμε όμως και το νέο συνάδελφο των 700 ευρώ στα ακριτικά νησιά να αδυνατεί να καλύψει τις ανάγκες του και να υποστηρίζεται από τους γονείς του! Αυτοί δεν είναι λόγοι για να απεργήσουμε; Και αν δεν αρκούν αυτοί οι λόγοι για να απεργήσουμε, εμείς, για όλους αυτούς που δεν έχουν την πολυτέλεια της απεργίας, καθώς δεν έχουν δουλειά ή αμείβονται για να διαβιούν στο όριο της ανέχειας, μήπως πρέπει να απεργήσουμε για την ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ; 

Μήπως πρέπει σήμερα να απεργήσουμε για όσα πρόκειται να συμβούν στο άμεσο μέλλον στην επαγγελματική μας υπόσταση και την προσωπική μας αξιοπρέπεια;

Ναι, φταίει ο συνδικαλισμός μας. Από το πρωτοβάθμιο της Χαλκιδικής έως την ΑΔΕΔΥ. Ναι, φταίνε ΟΛΟΙ, αλλά επιτέλους υπάρχει και η ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ και ΕΥΘΥΝΗ. Έχουμε φτάσει στο ναδίρ της αγωνιστικότητάς μας, κατά γενική ομολογία. Χάθηκε η συλλογικότητα στη σκέψη μας. Χάθηκε η συνεκτικότητά μας και χειρότερα χάθηκε η ΤΑΞΙΚΗ ΜΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Υποτιμούμε καθημερινά, με τη στάση μας ως πολίτες την επαγγελματική μας υπόσταση. Υιοθετήσαμε επιχειρήματα των βασανιστών μας! Είναι αυτό που σας έγραψα προ μηνών συνάδελφοι. Πάσχουμε από το ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΣΤΟΚΧΟΛΜΗΣ. 

Και τώρα; Αύριο; 
Ας σκεφτούμε αυτές τις 15 ημέρες συνάδελφοι, αφού τελικά ο κόσμος δεν καταστράφηκε για να λυτρωθούμε, αν πρέπει να φοβόμαστε την αξιολόγηση ή τους κακούς εαυτούς μας. Αν πρέπει να φοβόμαστε τους βασανιστές μας ή εμάς τους ίδιους. Για την ιστορία και μιας ο τίτλος της ανάρτησης το απαιτεί, ορίστε και τα στατιστικά της απεργίας για το Νομό Χαλκιδικής...

                                  ΣΥΝΟΛΟ         ΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ        ΑΠΕΡΓΟΥΝ      % ΑΠΕΡΓΩΝ     
ΔΗΜΟΤΙΚΑ                      750                      678                   72                   9,6%
ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΑ                  178                      175                    3                    1,69%
Δ/ΝΣΗ-ΚΠΕ ΑΡΝΑΙΑΣ         21                        21                    0                    0,00%   
ΣΥΝΟΛΟ                         949                      874                   75                   7,79%

Και επειδή οι διαπιστώσεις δεν αρκούν, προ του επόμενου Δ.Σ., στις 8 Ιανουαρίου 2013, προτίθεμαι να καταθέσω τις δικές μου προτάσεις δημόσια προς διαβούλευση, ζητώντας παράλληλα σύγκλιση Γενικής Συνέλευσης εντός Ιανουαρίου. 

Νίκος Ουδατζής
ΠΕ60 Νηπιαγωγός
2ο Ολοήμερο Νηπιαγωγείο Ν.Μαρμαρά





























Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012

ΕΦΥΓΕ ΜΙΑ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΣ

Μία συνάδελφος σήμερα βρήκε τραγικό τέλος σε ένα σχολείο της Ανατολικής Θεσσαλονίκης. Μια συνάδελφος που έκανε αυτό που κάνουμε οι περισσότεροι στα σχολεία μας. Προσπαθούσε να στολίσει το Χριστουγεννιάτικο δέντρο στο σχολείο της. Σε μια μεσοαστική περιοχή, ένα όμορφο Δημοτικό Σχολείο, σχετικά νέο, έκρυβε θανάσιμη παγίδα για τη συνάδελφό μας που ανέλαβε το έργο του στολισμού.Υποχώρησε ένα πάτωμα, μια ψευτοκατασκευή όπου αποθηκεύονταν τα στολίδια του σχολείου.
Θα μπορούσε κανείς να θέσει ερωτήσεις για την ασφάλεια των σχολείων μας, εξάλλου όλοι γνωρίζουμε τους κινδύνους που καθημερινά αντιμετωπίζουμε. Θα μπορούσε να αποτελέσει το τραγικό της τέλος την απαρχή επαναπροσδιορισμού των όρων ασφαλείας στα σχολεία μας. Θα μπορούσε κανείς να καταλογίσει ευθύνες ή να αναζητήσει έστω ευθύνες. Θα μου αρκούσε για την ώρα, μια παραίτηση! Μια παραίτηση ενός ανευθυνοϋπευθύνου που δεν ήλεγξε, που δεν εκπόνησε μελέτη ελέγχου των κτιριακών υποδομών, που δεν προειδοποίησε το Υπουργείο και τις υπηρεσίες του. 
Κατά το σύνηθες, η ζωή συνεχίζεται. Έτσι γίνεται πάντα. Η ζωή συνεχίζεται ενώ μια νέα γυναίκα, νέα συνάδελφος, μια συνάδελφος απλά στην τελική, χάθηκε μέσα στο επαγγελματικό της περιβάλλον από αμέλεια ανθρώπων και θεσμών. Μήπως δεν πρόκειται για εργατικό ατύχημα; Μήπως εργατικά ατυχήματα είναι μόνο όσα γίνονται από μηχανές ή σε εργοτάξια; ΑΠΟΡΩ πως θα πάμε αύριο στα σχολεία μας να δουλέψουμε κανονικά, όταν μαθητές, συνάδελφοι και η οικογένεια της άτυχης συναδέλφου θα την αποχαιρετούν.
Αισθάνομαι πικρία και θυμό, λόγοι αρκετοί για να μην γράψω περισσότερα. Μαρία, Γεωργία, Παναγιώτα, Σοφία, Ευαγγελία....δεν έχει σημασία το όνομα της συναδέλφου. Μόνο μια ευχή έχει σημασία. Η μνήμη των παιδιών της να είναι γεμάτη για τη μητέρα που έχασαν νωρίς και κυρίως άδικα. 
Καλό σου ταξίδι συναδέλφισσα.