ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ

Εδώ και μερικές ημέρες, έλαβα επιστολή από συνάδελφο νηπιαγωγό στο Ν.Χαλκιδικής. Μου ζήτησε να τη συζητήσουμε, να εκφράσω την άποψή μου επί του κειμένου, πολιτική και προσωπική. Κυρίως όμως ζητούσε απάντηση στις σκέψεις της, στις ανησυχίες της, στους προβληματισμούς της. Διαβάστε όσα, τουλάχιστον, ενδιαφέροντα καταθέτει μια νέα συνάδελφος στο φόβο για το μέλλον της, για το μέλλον μας. Τα συμπεράσματα δικά σας.

''Αγαπητοί συνάδελφοι, αιρετοί ΚΥΣΠΕ, ΑΠΥΣΠΕ, ΠΥΣΠΕ και συνδικαλιστές του πρωτοβάθμιου σωματείου μας,

με αγωνία περιμένω να με ενημερώσετε για το θέμα της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου! Η σιωπή σας είναι εκκωφαντική!

Δεν είμαι εξαρχής αρνητική σε μια σοβαρή αξιολόγηση και αυτοαξιολόγηση που να αποτελεί παράγοντα εξέλιξής μου, αλλά αυτό που διαβάζω στο σχέδιο διαλόγου και προβληματισμού είναι μια αξιολόγηση τρόμου, με απώτερο στόχο τις απολύσεις κάποιων χιλιάδων εκπαιδευτικών. Έτσι μας αντιμετωπίζει το υπουργείο εδώ και χρόνια, ως πλεονάζων προσωπικό που προκαλεί επιπρόσθετη δαπάνη στα λογιστικά του κράτους.

Γνωρίζω αρκετούς αδιόριστους εκπαιδευτικούς που με προσμονή αναμένουν να έρθει η σειρά τους για αναπληρωτές, αφού για ΑΣΕΠ ούτε λόγος και αναρωτιέμαι αν γνωρίζουν την κατάσταση που επικρατεί στα σχολεία, τους μισθούς/επιδόματα που λαμβάνουμε, αλλά και τις νέες ρυθμίσεις που έρχονται, χωρίς καν να προλάβουμε να τις συνειδητοποιήσουμε.

Αναγνωρίζω στο κείμενο διαλόγου και προσχηματικής αξιολόγησης την απέλπιδα προσπάθεια των συγγραφέων του να μας πείσουν πως πάμε μπροστά, ενώ εμείς έχουμε βάλει την όπισθεν σε κατηφόρα!

Εντοπίζω την αγωνία του κειμένου να μας πείσει πως η αξιολόγηση, με τον τρόπο που προτείνεται, είναι καλοπροαίρετη, είναι θετική για μένα, για το συνάδελφό μου, για τα παιδιά, για το εκπαιδευτικό σύστημα.. Πόσο θετικό είναι, όμως, να αξιολογηθώ από προϊσταμένους και συμβούλους; Πόσο αντικειμενική μπορεί να είναι η παιδαγωγική αποτίμηση του έργου μου από έναν μόνο άνθρωπο και πώς μπορώ να διασφαλίσω την ισονομία μου έναντι του δικαίου και των άλλων συναδέλφων; Πόσο εύκολα ή δύσκολα ένας αποτιμητής/αξιολογητής του παιδαγωγικού μου έργου μπορεί να υπερβεί τις προσωπικές και πολιτικές του συμπάθειες και αντιπάθειες, κρίνοντας τελικά αυτό που κλήθηκε αποκλειστικά να αξιολογήσει;
Πόσο εύκολα ή δύσκολα μπορώ να υπερκεράσω τις ανησυχίες μου και να συναινέσω σε αυτή την αξιολόγηση, υπό το καθεστώς του φόβου; Ενός φόβου για την επαγγελματική μου σταδιοδρομία, που θα κριθεί από νεφελώδη οργανωτικά συστήματα που τείνουν να βασίζονται στην κρίση ενός ή δύο ανθρώπων. Κυριαρχεί ο φόβος στους συναδέλφους, γιατί η αξιολόγηση έχει πλέον συνδεθεί με τη βαθμολογική και μισθολογική μας εξέλιξη. Δεν φοβόμαστε τη δουλειά και την αξιολόγηση. Και τα δύο τα κάνουμε καθημερινά και καταθέτουμε ψυχή, χρόνο και ελπίδα για κάτι καλύτερο, για αυτό που μας εμπιστεύθηκαν οι γονείς των παιδιών μας.
Τέλος, αισθάνομαι την ανάγκη να θέσω άλλη μια ρητορική ερώτηση. Ποιο είναι το μέλλον ενός κράτους, ενός πολιτισμένου δυτικού κράτους, όταν δεν επενδύει στην παιδεία, όταν τρομοκρατεί αντί να στηρίζει τους λειτουργούς του, όταν στο πρόταγμα των δημοσιονομικών του στοιβάζει παιδιά/μαθητές σε τάξεις, όταν θεωρεί τις συγχωνεύσεις σχολείων και τη μετακίνηση μικρών μαθητών για χιλιόμετρα προκειμένου να φοιτήσουν ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΕΠΙΛΟΓΗ;

Αγαπητοί αιρετοί, συνδικαλιστές, εκπρόσωποί μας, εκπρόσωποι του εαυτού σας, μιας μειοψηφίας ή μιας πλειοψηφίας, ποια είναι η άποψή σας; Ποιες είναι οι προτάσεις σας; Έως πότε θα στηρίζετε με την εκκωφαντική σας σιωπή την κατάλυση κάθε επαγγελματικής μας αξιοπρέπειας; Γιατί δεν κλείνουμε σήμερα επ’ αόριστον τα σχολεία μας; Αφού ούτως ή άλλως εκεί μας οδηγούν, ας το κάνουμε τουλάχιστον με προσωπική μας επιλογή και διατηρώντας την αξιοπρέπειά μας.

Σας ευχαριστώ

Σοφία Χ.

Νηπιαγωγός Ν.Χαλκιδικής''